Dzięki przeprowadzonej w ostatnim dziesięcioleciu technicznej modernizacji technologii w zakresie ochrony środowiska, radykalnie zmniejszyła się emisja zanieczyszczeń do atmosfery z zakładów przemysłu cementowego. Emisja pyłów, z którą najczęściej kojarzył się obraz zakładów, stała się nieznaczna. Wynosi ona obecnie 0,131 kilograma na jedną tonę wyprodukowanego cementu, podczas gdy na początku lat dziewięćdziesiątych wynosiła ona około 5 kilogramów. Wyeliminowanie mokrej metody produkcji klinkieru spowodowało m. In. znaczne obniżenie emisji związków siarki. Ograniczona została w bardzo dużym stopniu emisja CO₂. Osiągnięto to głównie dzięki zmniejszeniu zużycia energii na wypalanie klinkieru. Ilość emitowanego, do atmosfery CO₂ ze spalania paliwa, przypadająca na jednostkę wypalanego klinkieru, zmniejszyła się o około 40%, w porównaniu do początku lat dziewięćdziesiątych.

Korzystnie na globalną emisję zanieczyszczeń do atmosfery wpływa możliwość stosowania odpadów przemysłowych i poeksploatacyjnych jako surowców do produkcji klinkieru i dodatków do cementu. Szczególne znaczenie ma tutaj wykorzystanie odpadów jako dodatków do cementu. Takie wykorzystanie odpadów, dzięki zmniejszeniu udziału klinkieru w cemencie, powoduje bowiem obniżenie jednostkowego zużycia energii na wyprodukowanie gotowego wyrobu, a więc i ilości emitowanych gazów na jednostkę produkcji. W roku 2010 wykorzystano, w tym celu około 4,8 mln ton odpadów. Zużyto również 982 tys. ton odpadów palnych, które nie mogą być wtórnie wykorzystywane do recyklingu. Odzyskana z ich spalenia energia cieplna stanowiła około 39 % całkowitej energii zużytej na wypalanie klinkieru. W przypadku wielu rodzajów odpadów, jedyną alternatywną metodą ich utylizacji byłoby spalenie ich w spalarniach konwencjonalnych, co spowodowałoby dodatkową emisję zanieczyszczeń do atmosfery. Natomiast współspalanie odpadów w zakładach cementowych nie wpływa więc na zwiększenie globalnej emisji a wręcz przyczynia się do jej zmniejszenia.